Tim de Vries, wereldkampioen handbiken, staat met een positieve, nuchtere en vooral volhardende houding in het leven. Altijd al gedaan. En dat is niet veranderd sinds hij een prothese draagt. Tim de Vries deed aan trampoline springen als sport en had zijn debuut gemaakt in de A-klasse. Een olympische droom gloorde aan de horizon. Door een trampoline-ongeval in mei 1997 verloor Tim zijn linker onderbeen inclusief knie.

De olympische droom spatte uiteen.
Althans, dat dacht iedereen om hem heen.
Iedereen was verdrietig voor Tim…

Tim zelf was een heel andere mening toegedaan.

“Toen ik mijn been verloor en in het ziekenhuis lag, zag ik heel veel mensen om mij heen die er veel erger aan toe waren. Die in een rolstoel terecht waren gekomen en absoluut niet meer konden lopen. Mensen die voortaan aan allerlei apparatuur onderworpen waren. Ik was gezond. Ik moest alleen leren lopen met een prothese. En dat ben ik gaan doen. Ik ben doorgegaan met leven. Ben gaan skiën, ben getrouwd, heb drie kinderen gekregen. Geen enkele reden om bij de pakken neer te zetten. Ik wilde ook topsport blijven bedrijven. Ik ben gaan handbiken en zette mijn olympische ambitie om in een paralympische.”

Een successtory? Misschien wel.
Maar ook Tim heeft dieptepunten gekend en teleurstellingen moeten verwerken.

Lees hier alvast een tipje van de sluier over wat Tim jou tijdens de KMK-informatieochtend op 29 september zal vertellen. Waarom hij het delen van ervaringen zo belangrijk vindt. Over zijn weg – met hobbels – om wereldkampioen handbiken te worden. En dat hij ondanks zijn beperking absoluut geen rem heeft gehad.

Zijn quote: “Laat je fysieke beperking geen mentale beperking worden.”

Tim vertelt …

“Voor mijn ongeval had ik een sterke drive om met trampolinespringen aan de Olympische spelen mee te doen. Dat was mijn doel. Daar werkte ik voor. Die drive was niet opeens weg nadat ik mijn been verloor. Waarom zou ik ook? Ik kon toch ook op een andere manier topsport bedrijven? Het werd handbiken.

Tussen haakjes: handbiken is een sport die onder andere wordt beoefend door personen met een fysieke beperking. Je beweegt je voort in een handbike, een speciaal soort fiets waarbij je met je armen de ‘pedalen’ laat rondgaan.

Ik ging trainen en dat ging goed. Heel goed zelfs. Maar ik had ook teleurstellingen te verwerken. Net zoals je die meemaakt als je met twee benen aan topsport doet. Zo waren er op een bepaald moment niet voldoende startplaatsen en mocht ik niet meedoen aan de Paralympische spelen van 2012. In de finale van mijn eerste Paralympische Spelen in 2016 kreeg ik een lekke band!

Natuurlijk is het niet voor iedereen met een beperking weggelegd topsport te bedrijven. Dat geldt ook voor iemand die geen fysieke beperking heeft. Mijn boodschap is dat je je nooit moet laten weerhouden door iets wat tegenzit. Succes – op welk niveau dan ook – gaat nooit zonder hobbels. Bij niemand. Niet als je een prothese hebt en niet op andere manieren. Dat geldt in de sportwereld, dat geldt in het bedrijfsleven, dat geldt in ieders persoonlijke leven. Natuurlijk is het verliezen van een been ingrijpend. Ook voor mij. En natuurlijk heeft iedereen tegenslagen te verwerken. Ook ik. Eerlijk is eerlijk: ik ben vrij nuchter en veel heeft me meegezeten. Dat komt deels ook omdat ik dat wil. Omdat ik ervoor werk. Omdat ik ervoor ga. Ondanks tegenslagen is er altijd iets positiefs waarop je kunt doorbouwen. Bij iedereen. Daar ben ik oprecht van overtuigd. Hoe je dat kunt zien? Hoe je dat kunt ontdekken? Dat deel ik graag met anderen. Daarom werk ik mee aan de KMK-informatieochtend.

En, omdat ik het belangrijk vind om ervaringen te delen!

Na mijn ongeluk heb ik nooit met iemand kunnen praten over het dragen van een prothese. Ook nooit iemand gesproken die een prothese had. Dat is achteraf bezien erg jammer. Je hoort soms zulke rare verhalen! Zo heb ik me laten wijsmaken dat je je tenen weer kunt voelen. Nooit gebeurd natuurlijk.

Als je te horen krijgt dat je een amputatie moet ondergaan of je bent al geamputeerd of je bent geboren met een verkorting dan is het heel belangrijk om in contact te komen met iemand die ervaring heeft met een amputatie of het dragen van een prothese. Zoals ik. Ik vertel je wat er allemaal gebeurt en wat er met jou gebeurt. Ik merk dat ik door mijn enthousiasme en nuchtere kijk op het leven mensen kan opbeuren. Dat ik kan laten zien dat het leven niet voorbij is als je een prothese hebt. Door anderen te vertellen hoe ik in het leven sta en hoe ik mijn dingen doe en mijn uitdagingen aanga. Hoe je kunt omgaan met teleurstellingen. Hoe ook jij trots kunt zijn op je prothese. Net als ik.

Ja echt! Ik ben trots op mijn prothese. Het is een onderdeel van mij. Het is een stukje Tim. Ik loop gewoon in korte broek. Natuurlijk kijken de mensen ernaar. Graag zelfs. Het is een ingenieus stukje techniek. Fantastisch dat je daardoor weer kunt lopen. Dat je daardoor weer – in welke mate dan ook – letterlijk uit de voeten kunt. Natuurlijk zul je wel eens last van je stomp hebben. Bijvoorbeeld na veel te hebben gelopen. Mensen met twee benen hebben aan het eind van een dagje shoppen zere voeten. Ik heb dan last van mijn stomp. Precies hetzelfde, maar op een andere plek.”

Interview: opgetekend door Anita Toes.
Foto’s: privé en Ilse Schaffers.

Bewegingsvisie
Heckert & van Lierop is onderdeel van Bewegingsvisie. Een platform van veertien toppers in orthopedische zorg en techniek die gezamenlijk optrekken. Belangrijk kenmerk is de persoonlijke aanpak in het kiezen en aanmeten van de hulpmiddelen. Voor de toekomstvisie en toekomstbestendigheid van Heckert & van Lierop is dit platform van groot belang. Daarnaast worden gezamenlijk contracten met verzekeraars afgesloten, inkopen gedaan, investeringen op het gebied van ICT & automatisering en het beheer voor kwaliteits- en managementsystemen. Deze vier pilaren zorgen ervoor dat ieder lid sterk staat in onderhandelingen en ontwikkelingen. Bewegingsvisie sponsort Tim de Vries in zijn handbikecarrière.