Terugblik Prothesegebruikersdag en Run-clinic
Zaterdag 19 oktober organiseerden wij voor de zevende keer een Prothesegebruikersdag. Deze keer met een iets andere insteek; een...
We gaan terug naar 19 juni 2017. De vijfentwintigjarige Suzan is Operations coördinator bij Eindhoven Airport. Ze heeft net een collega vooruit gestuurd naar Sierra-5, waar een vliegtuig wordt voorbereid voor een volgende vlucht. ‘Ik kom er zo aan, dan controleren we samen je werkzaamheden’, roept ze haar collega na. Even later springt Suzan op de fiets om naar Sierra-5 te gaan.
“Terwijl ik erheen fietste, kwam me een ambulift tegemoet”, vertelt Suzan. “Dat is een soort vrachtwagen om mensen te vervoeren die niet zelfstandig een vliegtuigtrap op kunnen. Ineens veranderde hij van richting en zag ik hem recht op me afkomen. Ik probeerde uit alle macht weg te sturen, maar ik kon hem niet meer ontwijken. Voordat ik het wist, lag ik eronder.”
“Het gekke was”, vervolgt Suzan, “dat ik niet kon opstaan. Wat bleek: mijn been was bekneld geraakt onder een van de wielen.”
Wat volgt, is een heftige periode. Hulpdiensten snellen toe en de verkeerstoren maakt ruim baan voor de traumahelikopter, die Suzan na een klein uurtje naar het ziekenhuis in Nijmegen brengt. “Zelf dacht ik toen al: ik ga dood”, vertelt Suzan. “En ik wist zeker dat áls ik het zou kunnen navertellen, dat dat zonder benen zou zijn.”
Die nacht wordt Suzans linker onderbeen geamputeerd, plus ongeveer twee derde van haar bovenbeen. “Ik werd ’s ochtends wakker op de Intensive Care. Het eerste wat ik dacht? Ik heb in ieder geval nog één been. Rechts kon ik mijn tenen alweer bewegen, maar naar links durfde ik nog niet te kijken. Dat deed ik een dag later alsnog. Het was confronterend, maar ergens hoorde ik ook al de positivist in me: het komt goed.”
In Nijmegen begint Suzan aan haar revalidatie, die uiteindelijk zo’n anderhalf jaar duurt. “Mijn eerste doel was weer leren lopen. Ik kwam in een wereld terecht waar ik niets van wist. Gelukkig kenden mijn ouders via-via iemand die bij Össur werkt. Hij kon veel vragen beantwoorden.
Kijk, dat ik niet meer zou kunnen voetballen, dat begreep ik. Maar zou ik ooit nog op hakken kunnen lopen? Volstrekt onbelangrijk misschien, want ik moest eerst maar eens leren om zelfstandig naar het toilet te gaan of de trap op te lopen. Maar voor mij was het een belangrijke vraag.
Uiteindelijk kwam ik bij Rudi van Heckert & van Lierop terecht, omdat ik graag in de buurt van mijn woonplaats geholpen wilde worden. We hadden direct een klik. Rudi is positief en toegankelijk en de lijnen bij Heckert & van Lierop zijn kort. Soms app ik zelfs met hem als er in het weekend iets tegenzit.”
Donkere dagen
Ondanks haar strijdvaardige karakter kende Suzan donkere dagen tijdens haar revalidatie. “Ik dacht vaak: Zijn die revalidatieartsen wel goed bij hun hoofd? Dit gaat me niet lukken. Ik kon nog niet eens mijn evenwicht bewaren… Maar door steeds maar weer te oefenen, andere spiergroepen aan te spreken en door te zetten, boekte ik stapje voor stapje vooruitgang. Gemakkelijk was het niet, want revalidatie is niets minder dan topsport. Maar ik heb het gered.”
Oerkracht vinden
Het contact met lotgenoten was heel waardevol. “Niemand begrijpt wat je doormaakt, behalve de andere patiënten in het revalidatiecentrum. Door te praten en ervaringen te delen, help je elkaar door de moeilijke momenten heen. En toch… Niemand is hetzelfde. Je mag best een voorbeeld nemen aan iemand, maar meet er je eigen succes niet aan af. Iedereen gaat zijn eigen pad. Het gaat erom de oerkracht te vinden die je nodig hebt in je herstel.”
Suzan kreeg een kokerprothese, maar na een klein jaar koos ze alsnog voor een osseo-integratie. “De huid op de bovenkant van mijn stomp was afgestorven. Ook na de huidtransplantatie, van mijn rechterbeen naar mijn stomp, bleef de huid fragiel en had ik veel pijn. Dankzij de osseo-integratie heb ik mijn leven écht weer op kunnen pakken. Drie dagen Paaspop, en overnachten in een tentje? Dat vraagt teveel van me. Maar naar festivals ga ik allang weer. En boodschappen, het huishouden, sporten, wandelen… Bijna alles kan.”
Suzan werkt nog steeds als Operations coördinator op Eindhoven Airport. “Ik kom iedere dag langs de locatie van het ongeluk, maar ik heb er geen last van. Hoe ik me als persoon had ontwikkeld zónder het ongeluk? Dat zullen we nooit weten. En ja, soms word me duidelijk dat ik anders ben dan anderen, dat ik beperkter ben in bepaalde dingen. Maar meestal bestaat mijn handicap helemaal niet meer. Wel moet ik over meerdere dingen nadenken dan anderen, omdat niet alles meer zo vanzelfsprekend is als vroeger.”
“Ik heb een mooi leven, een heerlijk huis, een lieve vriend en fijne familie”, vat Suzan samen. “Zou je me vóór het ongeluk gezegd hebben dat ik ultiem geluk zou vinden in een middag op het terras of een avondje op de bank met mijn vriend, dan had ik je niet geloofd. Maar het is wel zo. Mijn leven is anders verlopen dan ik had verwacht, maar dat betekent niet dat ik er niet met volle teugen van geniet.”
Ben je benieuwd wat wij voor je kunnen betekenen? In onze kennismakingsbrochure lees je meer over de mogelijkheden. Of neem contact op via 088 22 00 888 of info@heckert-vanlierop.nl en maak persoonlijk kennis met één van onze zorgconsulenten: Rudi of Floris.
